Onderweg naar Moab....

Hoi allemaal,

We zijn al weer bijna 7 weken met elkaar opgescheept, hebben al heel veel gezien, hebben ook nog genoeg op de planning staan en helaas nog maar iets meer dan 5 weken in Amerika…
Mijn trip hierna staat ook al vast en zal helaas tegelijk het einde van mijn wereldreis betekenen, na de maand december thuis te blijven vertrek ik 2 januari richting Port Elizabeth en ben ik op 26 februari weer in Nederland te vinden!

Op het moment zijn we onderweg naar Moab, waar je in Nederland niet aan zouden moeten denken, het is namelijk 6 uur rijden! Hier zullen we een aantal dagen verblijven om 3 natuurparken die rondom dit dorpje liggen te bezoeken.
We hebben daarbij ook de tip gekregen om mountainbikes te gaan huren om zo de parken op een andere manier te gaan bezichtigen en zijn dit dus ook zeker van plan.

Ondertussen heb ik ook een nieuwe lens voor mijn camera aangeschaft, waardoor ik al iets positiever terug kan kijken op mijn foto´s. Want net als mijn foto´s bekijk ik ook mijn verhaal (wat ik nu opnieuw schrijf) elke keer opnieuw erg kritisch. Waarom? Na mijn reis 4 jaar geleden richting Afrika heb ik al mijn verhalen en foto´s in een boekvorm kado gekregen, wat het later erg leuk maakte om er nog eens in te kijken, om dan de gemaakte reis op juiste manier her te beleven. Dat laatste blijft ontzettend lastig, het op de juiste manier her beleven..
Want de eerste indrukken, de geweldige uitzichten, de prachtige natuur en nog zoveel meer wat je fotografeert komt op de foto´s toch anders over. Met de verhalen lukt het mij beter, zeker als ik ze zelf terug lees besef ik pas goed wat van bijzondere reis ik maak , toch was ik deze keer minder tevreden en dus typ ik rustig opnieuw een verhaal terwijl Tim stilletjes maar met de muziek hard genoeg aan kilometer voor kilometer dichter bij komt..

Mijn vorige verhaal heb ik nog niet helemaal verwijderd, waardoor ik er nu nog wel op kan spieken om niks te vergeten en zo de nodige pagina´s weer vol kan schrijven! Grappig genoeg begin ik hierin met de tekst:

``Het is nog maar een paar dagen geleden dat ik een verhaal online heb gezet´´

Dit heb ik maar even gecontroleerd en we zijn toch echt al weer bijna 2 weken verder, wat nog maar eens bevestigd dat de tijd ook voor ons gevoel om vliegt. We hebben de afgelopen periode misschien wel een aantal keer wat rustiger aan gedaan, maar opnieuw weer genoeg kilometers afgelegd en dus weer genoeg te vertellen.

Na een paar heerlijke dagen bij Leen (de vader van Glenn) zijn we via een geweldige route strak langs de westkust om hoog gereden. Uitzicht over zee, snel wat foto´s gemaakt van de zeeleeuwen die massaal op een strand lagen, een heerlijke lunch met uiteraard een plekje in de zon en daarbij een prima uitzicht over de oceaan en dan heb ik het heerlijke gevoel om over deze weg te rijden nog niet eens beschreven.

Niet zoals onze eerste planningen ons vertelde zijn we nu na 2 dagen langs de westkust te hebben gereden richting de natuurparken gegaan, die meer in het binnenland liggen. Dit werd dan ook ons hoofddoel voor de aankomende 2 weken, meerdere natuurparken bezoeken waar we (langere) hike´s (wandeltochten) gaan lopen, fietsen gaan huren, indien de temperatuur het toelaat een stuk willen gaan zwemmen tussen de bergen en dus opnieuw zoveel mogelijk zullen gaan beleven en zien!

Het eerste park wat op de planning stond was Yosemite:
We kwamen er pas tegen 15uur aan en twijfelde over de invulling van de rest van de middag. We hadden al een hotel dicht bij het park geboekt, wat nog zo´n 3 uur rijden was omdat het helemaal onderin en net buiten het park lag. Ons werd geadviseerd de zonsondergang en tevens een mooi uitzicht punt te bekijken, wat dan ook mooi op de route richting ons hotel zou liggen en dan konden we de volgende dag een mooie hike maken.
Met Tim die zich ondertussen tot chauffeur heeft gepromoveerd en mij tot zijn navigator (en daarbij de planning maar gelijk tot mijn rekening neem) heeft benoemt werd de planning onderweg om gegooid en stonden wij 2 uur later hoog op een berg te genieten van een mooie uitzicht, onder ons een waterval om ondertussen vooral uit te puffen van een behoorlijke pittige tocht omhoog.

Hier raakte wij ook kort in gesprek met 2 Amerikanen waarna we in ieder geval 1 ding nu hebben besloten: Seatlle en dus ook Vancouver (Canada) gaan we niet meer bezoeken. Hoe de planning er nu wel verder uit ziet bekijken we per dag, CS adressen hebben we tot Moab (helaas) niet en dus zitten we dit keer nergens aan vast.
Met ons CS adres in Moab hadden we dan ook nog geen vaste aankomst data afgesproken en dit gaf ons meer vrijheid en mogelijkheden ergens langer te blijven.
Dit zorgde er dan ook voor dat we nog tot laat konden rond hangen in het park, waardoor we na zonsondergang het eerder benoemde uitzichtpunt met maanlicht toch nog konden bezichtigen.

Tegen 21uur kregen we toch wel honger en besloten we een goede maaltijd te nemen bij een steak house tegenover het hotel om vervolgens in te checken.

Voor de volgende dag hadden we verschillende opties, we besloten gewoon om lekker lang in ons bed te blijven liggen om de volgende dag na het ontbijt een besluit te maken… Na een heerlijke nachtrust, waardoor we beide weer helemaal fit waren, stond er een geweldig ontbijt op ons te wachten. Tim was er al iets eerder uit en zat al van een heerlijk zelf gemaakte wafel te genieten. Mijn geluk kon niet op toen die van mij net op tijd klaar was voordat de stroom uit viel. Onze eerste regenbui bleek de schuldige te zijn, wat kilometers verderop in het park de bemoedigde bezig hield met de mogelijkheid van vallende sneeuw, waarna sneeuwkettingen verplicht werden en er direct wegen afgesloten zouden worden.
Omdat wij de dag ervoor toch al veel hadden gezien besloten we de gok van vast komen te zitten of uren terug te moeten rijden niet te nemen. Na de hele ochtend na het ontbijt ook nog op bed gehangen te hebben vertrokken we om 12 uur opweg naar Death Valley en begonnen zo aan de toch van zo´n 7 uur…

Bij het passeren van de afslag richting Sequia, een ander natuurpark wat tussen Yosimite en Death Valley ligt besloten we dit park ook te bekijken. Om de honger te stillen bestelde we een heerlijke bak nacho´s, met alles er op en eraan , wat genoeg was om te delen en dat voor nog geen 3 euro! In het park konden we vervolgens de grootste boom ter wereld te bezichtigen, door een boom rijden, snel de auto uit om de regen te trotseren en verschillende foto´s te maken om vervolgens nog een stuk de juiste richting te rijden. Omdat de navigatie ondertussen de aankomst tijd veranderd had in 00:30 besloten we tegen 21uur opzoek te gaan naar een hotel. Dit was overigens bijna niet meer nodig, want we hebben zeker 2 uur door de bergen gereden waar je met groot licht in de mist nog niks zag en met een tank die ondertussen het ``rode´´ streepje al een tijd geleden had gepasseerd!!
Helaas lukte het ons niet een verblijf plek in de prijsklasse te vinden die we in gedachten hadden, maar kon ik ons wel met mijn onderhandelingstechniek helpen aan een leuk HUISJE en Tim hierbij opnieuw verbazen om weer genoeg van de prijs af te krijgen.



Na een afwisseling van de wacht, heb ook ik er weer gezorgd dat we een stuk dichter bij Moab zijn en tegelijk bijna onze indrukwekkende grens van 10.000 kilometers hebben bereikt!! ( we hebben de auto pas vanaf Chicago! )
Naast de vele kilometers asfalt die ik achter me liet kon ik het gaspedaal ook weer heerlijk intrappen tot ik een politie in de middenberm zag staan, 3 minuten later moest ik Tim wel vertellen dat hij met sirenes achter mij aan reed…
Helaas ging het niet zoals in de films, waarbij je met een pistool op je gericht de armen op het stuur moet leggen of uit het raam moet steken, moest ik niet over een lijn lopen om te kijken of ik dronken was en had de agent enkel wat vragen…

```Weet u hoe hard u hier mag rijden?´´ ``Hoe hard reed u?´´ PFFF, YES een agent zonder lasergun en die ik dus op tijd had gezien, ik zal niet helemaal liegen en geef wel aan dat ik iets te hard heb gereden! Gelukkig kom ik er af met een waarschuwing en kan ik met dit geluk (en besparing van geld) weer verder dromen van de miljoenen die we samen in Las Vegas gaan winnen.



Stiekem hebben we er al wel een stop in een Las Vegas op zitten, maar dat negeren we in dit verhaal wel even….. Het was in ieder geval wel een goedkoop hotel en lag nou eenmaal op de route nadat we vanuit Death Valley naar Zion National park reden, maar had verder niet het gewenste effect! 

Death Valley was overigens een geweldig park en tevens de warmste plek in Amerika. Voor ons een opluchting want na onze eerste regen bui, waar ik eerder over vertelde, waren we even bang dat we de aankomende parken vanaf nu in de regen moesten bezichtigen. Maar we hebben nog steeds geluk en het is bij de enige regenbui gebleven en dus loop ik nog altijd in mijn korte broek.

Death Valley was een geweldig park en volgens Tim de moeilijkste opdracht voor mijn verhaal om dit te beschrijven. We hadden er geen hoge verwachtingen van en dat deed het park zeker onrecht aan. Het is tot nu toe dan ook het meest afwisselende en ook wel het beste park wat we tot nu toe hebben gezien. Naast een opgedroogde waterplas waarvan nu enkel kilo´s zout zijn overgebleven was er nog veel meer. Hebben we gelopen door de duinen in een stuk woestijn, hebben we hikes gelopen, wilde dieren gezien, totaal verlaten dorpjes bezocht en een super auto rit van zeker 3 uur over een zand pad tussen en vooral over de bergen heen gemaakt.

Na een overnachting, geen idee meer waar, kwamen we aan in een dorpje dichtbij Zion National park . Hier hebben we 2 dagen rond gelopen, de eerste dag hebben we in een paar uur tijd meerdere kleine routes gelopen en zelfs nog een route verlengt waardoor we echt moesten klimmen maar wel met een mooie uitzicht als gevolg.
Gisteren we onze mooiste tocht gelopen (gereden is niet meer te evenaren) , dit was een toch waarbij je door het water moest en terecht kwam in een kloof die je zover als je zou willen door kon lopen. De ene keer tot je knieën in het water, de andere keer tot over je heup en anders liep je wel over de gladde stenen waarbij je vooral probeerde niet te vallen. Na 4 uur besloten wij om te keren en hadden wij met de stroming mee nog maar 2 uur nodig om terug te komen, gelukkig voelen de benen nu niet zo aan zoals we gisteren na 6uur lopen dachten en zitten we zonder spierpijn in de auto richting onze volgende uitdaging!

Over 3 dagen is het Halloween, waarvan we hopen ook nog iets mee te maken in dit kleinere dorpje.. Daarna staat Yellowstone op de planning wat vanaf onze nieuwe bestemming 2 dagen rijden is, maar we hierna wel gelijk willen gaan bezoeken. Het ligt weer een stuk noordelijker en dus is de kans groot dat er al sneeuw ligt en we er niet meer in kunnen of mogen, maar ach, dat zien we over een paar dagen wel weer!


Opnieuw bedankt voor het lezen ;)


Groet,

Tim en Rik